Wat als je twee dansers in een ruimte zet waarvan de grenzen een eigen leven leiden, waar de muren letterlijk op je af komen?

Met dit radicaal scenografisch uitgangspunt ging Woest aan de slag. Tijgersprongen vliegen te pletter tegen een wand die er daarnet nog niet was. Een choreografie van zevenmijlslaarzen krimpt noodgedwongen ineen tot kleinduimpjepasjes. Het heeft iets van een enge droom, een Tom-en-Jerry-tekenfilm, een computerspel. Binnen die wankele afbakeningen gaan de dansers op zoek naar vaste grond en misschien vinden ze die wel bij elkaar.

Kijk ver genoeg achterom en je kijkt weer naar voor gaat over grenzen opzoeken in alle mogelijke betekenissen van het woord: het uitdagende van een limiet, het frustrerende van een fysieke beperking, het aanlokkelijke van verboden terrein en de loodzware opdracht om over al die scheidslijnen heen toenadering te zoeken bij iemand anders. Het recept voor een voorstelling vol acrobatische dans, absurde associaties en fijne humor.